Mam fankę.

Mam fankę moich dzieł. Czyż to nie cudowne? Ma na imię Ola. 

Wiosenna pobudka z porządkami

Minęło tyle czasu...  Pisząc ostatni post nie zdawałam sobie sprawy co mnie czeka. Pomału dochodzę do siebie. Myslałam, że będę mogła coś tworzyc, ale okazało się, że nie. Chemioterapia to nie spacer.

Razem z wiosną małymi krokami, wracam do pełni życia. Jak ostatniednie dni pokazały, roślinki nie mają łatwo, po ciepelutkich dniach szok,nieprzyzwoite temperatury ze śniegiem na dodatek.

Mam podobnie, ale jest coraz lepiej i tak ma zostać. Już dłuższy czas rozmyślam nad nowymi projektami. Nazbierało się ich trochę. Tylko od czego tu zacząć. 

Na początek porządki. Wszędzie.

Ale się narobiło.

Myślałam, że mój ostatni post opublikowałam na koniec roku 2015.

 Tak, tak, prawie rok temu. I co?

Niespodzianka, nie opublikowałam. Czegoś nie nacisnęłam

 i pozostało to wersją roboczą.

O czym był? Trochę podsumowania roku, trochę wyjaśnień, postanowień... 

A co tam, oto fragmenty:

2015 minął. Jaki był? Burzliwy, pełen złych i dobrych niespodzianek. Napisanych postów dwa. Rozpoczęta  i niedopieszczona moja własna strona. Ciągłe kontuzje, dla rękodzielnika, najważniejszego aparatu ruchu czyli rąk, obu, na szczęście przemiennie.
Lato i nowy powiew nadziei na lepsze.
Praca ,w końcu! Bezrobocie w Szwajcarii to "ciężka praca", o tym jednak kiedy indziej.
Początek lipca cudny, rozpoczęty warsztatami na DLWC we Wrocławiu.
Potem całe 5 dni nad polskim morzem w Jastrzębiej Górze, tylko ja i mój mąż ostatni raz w takim składzie 20 lat temu). Cudnie.
Sierpień początek pracy.
Pażdziernik więcej pracy, zwiększa się procent, i dobrze.

Sporo czasu spędzam w pociągach. Dojazd w jedną stronę z przesiadkami 1 godz. Mam lekcje rozstrzelone po regionie i po całym tygodniu Ale to nic, to tylko do wakacji. Na przyszły rok szkolny sama sobie ustalę. Aaa, w tym miejscu należałoby zdradzić co robię. Ano jestem katechetką.

Grudzień to szaleństwo. Próby jasełek, na lekcjach prace ręczne, gwiazdki, aniołki i inne ozdoby ścienne.

 Tak pomiędzy jeszcze jarmarki walizkowe. No i rok się skońszył. Pozytywnie. A co najważniejsze ręce działają taki miły prezent pod choinkę.

Plany, postanowienia, i co?

 Brak czasu, inne sprawy, ważniejsze. Odsuwanie wszystkiego na póżniej. Zapomniałam o sobie. A życie zweryfikuje wszystko.

No i nie wiem jak dalej pisać, Zakładając tego bloga, myślałam o dzieleniu się moimi projektami i przeżyciami twórczymi i nie tylko, z innymi.

A teraz dojdzie jeszcze jeden aspekt, terapeutyczny. Przyplątało się choróbsko, które odciska bardzo dokładnie swoje znamię na ciele i duszy.

Weryfikuje wszystko!!!

Chcę wrócić do mojego Atelie, do tworzenia dla siebie i innych, a nie tylko na lekcje (chociaż muszę przyznać, że to też jest fajne).

Tak jakoś pasuje mi to zdjęcie. Jezioro koło Dziwnówka. Byłam latem. Zaskakujące. Gładka tafla wody, 500 metrów płycizny, ale gdzieś tam daleko nieznana głębia.

Koffermarkt

Sprzedajemy z walizki! 

W Szwajcarii Kofermarkty rosną jak grzyby po deszczu. Są obecne od około 3 lat. Pierwszy raz natknęłam się na taką imprezę tak na jesieni 2013. W pobliskiej miejscowości wisiała reklama. Bardzo mnie to zaintrygowało i zaczęłam szukać informacji. 

Pomysł zrodził się w USA. Można to porównać do sprzedaży obwoźnej. Towar prezentowany był w bagażniku. W Szwajcarii został troszkę "zmodyfikowany" i zamiast bagażnika jest walizka. Powierzchnia czyli fragment stołu, na którym można zaprezentować swoje produkty waha się od 80 cm do 1 m (to już luksus!)



Podstawowe zasady:
- nasza walizka retro jest głównym miejscem prezentacji własnoręcznie wykonanych produktów,
jak zostnie miejsce na stole to można go wykorzystać do prezentacji;
- sprzedajemy osobiście;
- przynosimy biały materiał do przykrycia stolika, pod którym mamy miejsce na towar do uzupełnienia walizki;

- ważna zasada jesteśmy gotowe na godzinę otwarcia i nie zaczynamy pakować przed godziną zamknięcia imprezy.

Moja pierwsza walizka i jej prezentacja
w lutym 2014




Na pierwszym "Koffermarkcie" doznałam szoku. Nie zdawałam sobie sprawy ile jest kreatywnych kobiet! Wgłębiając się coraz bardziej w tą materię coraz szerzej otwierałam oczy. Ile organizatorek podejmujących wyzwanie przygotowania wszystkiego zaczynając od znalezienia sali, naboru wystawczyń :)

I tu jest dopiero konkurencja np.: 60 miejsc,
a chętnych 120!
Dostanie miejsca nie jest takie oczywiste.














Dużym plusem takich imprez jest kontakt z klientem i przede wszystkim z innymi twórczymi duszami.


Samo oglądanie tych wszystkich kreatywnych walizek to przyjemność.


Jarmarki stały się tak popularne, że zdobycie starej walizki graniczy z cudem


Bywa i tak, że jednej soboty jest nawet 8 takich imprez w niemiecko języzcnej części Szwajcarii.




Konkurencja rośnie i trzeba wykazać się kreatywnością, aby przyciągnąć klienta, a wlizka daje niezłe możliwości.

Tak wyglądała moja pierwsza walizka na drugim
moim jarmarku.
















Mając trochę doświadczenia zachciało mi się walizki bardziej retro, takiej z historią. Nie było łatwo, ale znalazłam i przerobiłam.

Oto ona, moja duma i jej kilka wcieleń.

Właśnie 16/17.05 odbyła się w pobliskiej wsi, w Buckten, wielka dwudniowa impreza odpustowa.
Jarmark, pchli targ, karuzele, zespoły muzyczne no i oczywiście wiele namiotów gastronomicznych.
Wśród tych wszystkich atrakcji również Koffermarkt i moja walizka po raz 9.


A jak było możecie zobaczyć i posłuchać.

Udało się!

Mam Bloga!!!

Po tylu miesiącach!!!  Odzyskałam dostęp!!!

Tyle razy próbowałam i ciągle nic. Banalny tekścik skontaktuj się z administratorem twojego adresu mail. Oni nie potrafili mi też pomóc.
I nagle udało się! Dzisiaj postanowiłam jeszcze raz. Teraz wiem co to znaczy nie poddawać się
i próbować do skutku.
Uczucie piękne! Cudne! Chce mi się krzyczeć
z radości! Mogę tylko przypuszczać gdzie tkwił problem. Ta piekielna przeprowadzka operatora maila z google na własny serwer trwała tak długo. Dowiedziałam się w sklepie przy zmianie abonamentu, że przez cały ten czas ich serwer miał problemy, że fachowcy nad tym pracują. Nie można było tak od razu??? Poinformować?!

Mam nadzieję,że teraz będzie bezkolizyjnie.

Cieszę się, że znowu tu jestem  :D

Połowa i po połowie.

Poczyniłam obliczenia matematyczne,

 tak z ciekawości i mi wyszło, że właśnie

 4 grudnia, w dniu moich imienin przypadł półmetek. 

Właśnie przed 21 laty 6 miesiącami i 20 dniami przyjechałam do Szwajcarii mając

 21 lat 6 miesięcy i 20 dni. Czyli teraz większa część mojego życia przypada na Szwajcarię.

Dużo się przez ten czas zmieniło.

 Są jednak miejsca w Bazylei (Basel), które mnie zachwyciły wtedy i nadal mnie zachwycają.

Rowery, ich ilość to był pierwszy obraz, który zobaczyłam po wyjściu z dworca. 

Tak to wygląda dzisiaj.

Fontanna Tingueli, ruchoma nawet zimą, chyba, że mróz zrobi swoje.

Ratusz.

No i oczywiście Ren.

Dwa pierwsze lata mieszkaliśmy w samym Basel i cały czas jesteśmy wierni. 

Mieszkaliśmy zawsze w promieniu 20 km od Basel.

Babska wymiana ciuchowa w....

... kościele św. Elżbiety. 

Jak to możliwe? A no jest!

Bez odrobiny historii raczej się nie obejdzie. 

A więc, kościół św. Elżbiety jest jednym z najważniejszych neogotyckich kościołów w Szwajcarii i jest obiektem chronionym.

Wybudowany został w latach 1857-1865 jako pierwszy kościół ewangelicki w Bazylei po reformacji.
W latach 90-tych postanowiono przeprowadzić 4-letnią renowację zewnętrzną.

 

Wnętrze zostało też lekko przebudowane.

30 kwietnia 1994 roku kościół św. Elźbiety został ponownie otwarty jako ekumeniczny City-Kościół. Jest to miejsce skupienia, ciszy oraz imprez i radości życia. Dostępny dla każdego.

Na początku też z niego korzystałam. Był tam cichy kącik dla matki karmiącej z cudnym przepastnym fotelem i stolikiem do przewijania.

Przez te 10 lat trochę się pozmieniało, kącika nie ma, jest kawiarnia i miejsce na przeróżne spotkania i imprezy. Właśnie wymiana ciuchowa jest jedną z nich.

 

Tak waglądało oczekiwanie na otwarcie imprezy.

Wielka przymierzalnia

Wszystko to odbywało się pod hasłem:

Nagość nie każdemu pasuje, ale "sprawiedliwe" ubranie owszem.

I tak oto buszowałam, a raczej walczyłam przez dwie godziny. Było tego sporo, ale i chętnych też ogrom. Bez taktyki ani rusz. Miałam na oku ciekawe "sztuki", ale zawsze byłam o kilka sekund za późno, bo jakaś rączka trzymała wieszak z drugiej strony. Kobity działały trójkami, zbierając w locie (często te co roznosiły nie dochodziły do celu).
Następnym razem nie pójdę sama!

Taktyki podpatrzyłam, doświadczenia nabyłam i uważam, że to świetny pomysł. Przedział wiekowy był zaskakujący, a mianowicie 14 - 80 !!! Nawet mały pokaz mody z przymrużeniem oka, w którym każda chętna mogła przejść się po czerwonym dywanie :)

Impreza udana i godna naśladowania! Nowe terminy zapisane! No to do wiosny!